मनको आगो (कविता)

छोरा छोरीपाल्छु भन्दा,सारा जिवन गयो।
बुढाबुढी उमेर अायो,दुखः पाइने भयो।।
न त भइयो जागिरे नै,न छ मेरो पेन्सन।
अाज मेरो यो उमेरमा,भयो सारै टेन्सन।।
छोरी ऑउछिन बर्ष दिनमा, बोल्छीन मिठो बोली।
घरमै भका छोराबुहारी,लाँउछन बचन गोली।।
नजिकैको खेतमा ऑउथो,पैतिस मुरी धान।
वरापरी पुर्याईकन ,बर्र्स पुग्थ्यो खान।।
भाको सवै जाय जेथा, अंशलगाइ दिँए।
हामि बृध्द बाउअामाको,हुर्र्मत ऑशु पिए।।
ततेरेनन जायजेथा,उमेर भयो असि।
ढाड बाँधेर म बुढाले, खन्छु बसि बसि।।
ऑउदाखेरी खोल्टी छाम्छन,नातिनी र नाती।
यस्ता छोरा पाउन भन्दा, नपाएकै जाति।।
सामको भन्दा व्याजको माया,लाँउदो रछ अति।
गाँउ छोडि शहर जान्छन, बिग्रियसी मति।।
सन्तान कै खातिर मेरो, जिवन भयो खति।
दन्किएर मनको आगो, पोल्छ भतभती । ।