दाँइको झल्को (कविता )

सादरेको मासको दालमा,बिरौटाका मस्याङ
ढिलोहोला भन्दै अामा, गर्र्थिन हस्याङ फस्याङ
लप्सी काँक्रो मुला साॅधि,अचार बनाउँथिन।
ठेकाबाट स्याम्खा भरी,मोहि खन्याउँथिन।
टाटेसिमि मार्र्फा रायो,छुट्रटै हन्थ्यो साग
दुध घिउ नटक्राइ त,काॅ लाॅउथिन र भाग
बेल्कै हुन्थ्यो चाँजोपाँजो,आफ्नो काममा जान्थे।
खटन पटन बुढीमाउको, सवै जाहान मान्थे।
ठुलो बावु खर्च सरजाम, लिन बजार जानु
मिर्र्मिरेमा माइला साँइला,गोरू खेतमा लानु
काँइलो तिमि सिपालु छौ,तिम्ले गाडनु मियो।
पोहोर पनि कान्छो भाइले, गोरू खेदेको हो।
ठुलीछोरी बुहारी मिली,गर्र्नु ढिकी जाँतो
कान्छी छोरी बिहानै उठि,चिया पकाउनु तातो
सिमे भुमे देउ पितृलाइ,घिउको धुप हाल
गेडोमुठो जतन गर्र्नु , नत्र सह जाला
सफा लामो पराल भए, गुन्द्रीलाइ छाँटनु
झिनुवाको धानहो वावु,अाठदश फेरी झाँटनु
साना साना भारी हाल्नु,धेरै खेप गर्र्नु
सात पाथेको डालो हो यो,निम्ठो गरी भर्र्नु

रासकोबिचमा ठुलो ऑसि, फलफुल राख्नु

दाँइ सकेर दमेराले,बाँडिचुँडी चाख्नु
मंसिरका दमेरा हुन, गर्र्छन अर्र्म पर्र्म
गारो सारो दुख सुख,बाँडछन गाँउघरमा
भरिएको भकारीलाइ, लाँउथिन फेरी घेरो
दाँइ सकेसि भन्थिनअामा, मन अघायो मेरो
ऑउछ झल्को गाॅउघरको,सात समुन्द्र पारी
कस्तो भयो होला कठै,मेरो खेत बारी।